THE RELIGIOUS, THE ATHEIST AND THE AGNOSTIC / ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Από την αρχή της ανθρωπότητας υπήρξαν 3 βασικές ανάγκες: φαγητό, σεξ και θρησκεία. Ο άνθρωπος σκότωνε για το φαγητό του, ξεκινούσε πολέμους για το σεξ (το μ… σέρνει καράβι) και πέθαινε, ή σκότωνε στο όνομα της θρησκείας. Το πώς και το γιατί είναι ατελείωτη συζήτηση και δεν είναι το point του σημερινού θέματος. Βασικά το θέμα είναι το καινούριο (αλλά και τόσο παλιό) trend: η θρησκεία, ο αθεϊσμός ή ο αγνωστικισμός;
Ο άνθρωπος συλλογίζεται την ουσία της υπάρξεώς του, της ζωής του και του θεού για αιώνες. Επειδή εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε απλά σάρκα και οστά, αλλά έχουμε και ψυχή.. άρα έχουμε και ψυχισμό. Επίσης, επειδή είμαστε και λογικά όντα και η ύπαρξή μας, το χάος και ότι αναπάντητο στον κόσμο χρειάζεται μια εξήγηση, κάπου εκεί εμφανίστηκε η πίστη. Τελικά φτιάχτηκε και θρησκεία για να τα εδραιώσει όλα αυτά σε δόγμα και να αποτελέσει ένα οργανικά κοινωνικό στοιχείο. Οι ερωτήσεις όμως μείνανε και μάλιστα πολλαπλασιάστηκαν.
 Ο Σωκράτης, ήταν ένας από εκείνους, που έβαλε στο στόχαστρο τους εκάστοτε θεούς της εποχής του (με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα). Αργότερα, σε νεότερες εποχές η επιστήμη και η τεχνολογία μπήκανε μέσα στο παιχνίδι, και ο Μαρξ μας είπε ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού».

Ο Δαρβίνος παράλληλα έβγαλε την σούπερ αθεϊστική θεωρία της εξέλιξης και γίναμε «ένα» με τους καινούριους μας κολλητούς και προγόνους, τους πιθήκους. Ο Ντοστογιέφσκι πήγε να το σώσει με ιστορίες ήθους, τύπου «εγκλήματος και τιμωρίας» και μετά από λίγο να και ο Νίτσε να μας πει ότι «ο Θεός έχει πεθάνει!» Αλλά ποιος θεός; Ο θεός του Αβραάμ και της Χριστιανοσύνης.
Και βρεθήκαμε με το concept του Αθεϊσμού (ή αλλιώς καπιταλισμός, εγωισμός, εγωκεντρισμός, και όλα αυτά). Να ζει κανείς ή να μην ζει; Ιδού η ερώτηση: θρησκεία, αθεϊσμός ή αγνωστικισμός; Παλιά αν κάποιος σε αποκαλούσε άθεο, ήταν βρισιά, ειδικά σε χώρες θρησκευόμενες όπως και στην Ελλάδα ή την Ιταλία: «πιάστε τον άθεο τον μπαγάσα…» και πέφτει κεραυνός αστροπελεκιού και τον πλακώνει! Σήμερα, όμως, ο αθεϊστής και ο αγνωστικιστής είναι COOL! Είναι μόδα trendy και κάτι το wow (..και καλά). Αλλά τί είναι το ένα και τί είναι το άλλο; Ποια η διαφορά; Ο Αθεϊστής είναι αυτός που δεν πιστεύει σε θεό, γι’ αυτόν απλά δεν υπάρχει θεός. Ο Αγνωστικιστής δεν ξέρει..(τι του γίνεται). Βέβαια είναι πολύ πιο φυσικό να τρέχουνε όλοι και να αλλάζουνε ομάδα…

Οι θρησκείες παγκοσμίως έχουνε αφήσει μια ξινίλα γενικότερα.. Σκάνδαλα, διαφθορά, ρατσισμός, μεσαιωνικός σωβινισμός μαζί με ιστορίες τρόμου και πολέμους, σταυροφορίες και μαζικές εξολοθρεύσεις δεν βοήθησαν. Σε όλα αυτά η επιστήμη, η λογική και ο φεμινισμός βάλανε το χεράκι τους! Αλλά δεν μπορούμε να ρίξουμε το φταίξιμο στον κακομοίρη τον Χριστό! Αυτός μιλούσε για αγάπη και αδελφικότητα. Σκέψου να ξαναγύριζε και να έβλεπε τα χάλια της κάθε εκκλησίας, δεν θα ήξερε να κλάψει ή να γελάσει (…μάλλον το πρώτο) και πού θα πήγαινε πρώτα; Στο Βατικανό; Στο Άγιο Όρος; Στους Ιεχωβάδες του Μπρούκλιν; Ή πίσω στην Ιερουσαλήμ; Ακόμα δεν κατέβηκε και τον κουράσανε τον άνθρωπο. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε για τον Μωάμεθ, τον Βούδα, τον Αβραάμ, αν και αυτός ο τελευταίος κάτι ήξερε για την «σκοτεινή» φύση του ανθρώπου και ήταν πάντα πανέτοιμος να ρίξει τιμωρίες παντού! Οι θρησκείες σε γενικές γραμμές διδάσκουν καλά πράγματα. Τώρα τί ακριβώς έκαναν με αυτά τα διδάγματα οι άνθρωποι για χάρη της πολιτικής ή τα προσωπικά τους θέλω, είναι μια διαφορετική ιστορία . Από αλλού αρχίσαμε και αλλού καταλήγουμε.

 Το μήλο, πάντως, κάτω από τη μηλιά δεν έπεσε αλλά το μήλο είναι πολύ γλυκό! Από το μήλον της έριδος στο μήλο της Εύας και του Αδάμ, όλοι θέλουν από λίγο μήλο! Για να λέμε και την αλήθεια όμως και να είμαστε και σωστοί, η θρησκεία έχει κάνει και πολλά καλά, για παράδειγμα έχει βοηθήσει πολύ κόσμο και υπάρχουνε πολλοί καλοί Σαμαρείτες που κάνουνε έργο τον λόγο του θεού. Αλλά έχει γίνει και πάλι επίκαιρο θέμα. Ή μπορεί να ήτανε πάντα το καίριο θέμα αλλά τώρα με το ίντερνετ και όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης καθώς και την όποια προσωπική γνώμη αγγίζει τα όρια του να γίνεται νόμος και trend ώστε να είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε το μακρύ και το κοντό του καθενός. Ότι και να ισχύει αξίζει να το μελετήσουμε λίγο παραπάνω! Ορισμένοι γυρνάνε στις αρχαίες θρησκείες, όπως πολλοί Έλληνες που ανασταίνουν το δωδεκάθεο, φοράνε χλαμύδες και κελεμπίες και τρέχουνε στις κοιλάδες να παρακολουθήσουνε τα Ελευσίνια Μυστήρια. Πριν καιρό ήταν πολύ ΙΝ να είσαι βουδιστής (και ξερό ψωμί). Τώρα πάει και αυτό, μας έμεινε η yoga και το pilates, αλλάζουνε όλοι και ψάχνονται και έτσι καταλήγουνε στο να αυτοαποκαλούνται αθεϊστές ή αγνωστικιστές.
Οι Χριστιανοί παραπονιούνται ότι αποχωρούν πιστοί τους σε παγκόσμιο επίπεδο και νομίζουνε ότι τους έχουνε βάλει στο στόχαστρο οι μουσουλμάνοι, οι εβραίοι και το Hollywood με τις αιρετικές ταινίες του. Εν τω μεταξύ, οι Ελληνιστές έχουν τσατιστεί ξαφνικά γιατί θυμήθηκαν ότι ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Θεοδόσιος και ο Χριστιανισμός τούς κάψανε τα αγάλματα και τους ναούς, πριν 2000 περίπου χρόνια και φυσικά, όπως πάντα, οι Εβραίοι στήσανε τον Χριστιανισμό οι οποίοι βάλθηκαν να υποτιμήσουν ολόκληρο τον Ελληνισμό… ακούς εκεί!! Οι μουσουλμάνοι δε, περιμένουν τις 40 παρθένες αφού ανατιναχτούν για πάρτη του Αλλάχ, και όσο για τους Εβραίους, τι να κάνουν και αυτοί; Κάθονται γαλαρία μεριά προσπαθώντας να μην δίνουνε σημασία στα αντισημιτικά στερεότυπα μετρώντας τα δηνάριά τους. Οπότε πώς να μην στραφούνε προς τον αθεϊσμό και τον αγνωστικισμό τα παιδιά.. έχει και κάτι το τραβηχτικό εξάλλου. Σε κανένα από τα δύο δεν υπάρχει βρώμικο παρελθόν, είναι ασπροπρόσωπα, φρέσκα αλλά και καλτ γκρουπ, δεν κουβαλάνε φόνους, αίματα, ανθρωποθυσίες, κραυγές και όλα ωραία και cool. Αλλά και πάλι, μέχρι και εδώ σ’ αυτά τα δύο γκρουπ βλέπουμε ότι έχουνε κάτι κοινό: και εδώ πιστεύουνε σε κάτι.
Ακόμα και άθεος να είσαι ή αγνωστικιστής, πάλι πιστεύεις σε κάτι, κάτι το οποίο σε δυναμώνει, κάτι που σε καθοδηγεί καθημερινά, που είναι το επίκεντρο της ζωής σου: Οικογένεια, Λεφτά, Δουλειά, Φαγητό, Ναρκωτικά, Τσιγάρα, Ποτά, Ξενύχτια, η Chanel, o Jimmy Choo, η Kate Moss, o Eric Clapton, οι Metallica, o Bono, η Unicef, το Μνημόνιο, η Lady Gaga, ο Jay Z, η Britney Spears.. Αλλιώς αν δεν σ’ αρέσει τίποτα, δεν σ’ ενδιαφέρει τίποτα τότε είσαι μηδενιστής οπότε άντε πάλι από την αρχή. Βασικά, το να είσαι άθεος ή αγνωστικιστής δεν σημαίνει ντε και καλά ότι είσαι αντίθετος με την θρησκεία ή άθρησκος. Οι πιστοί του Χριστού αυτομαστιγώνονταν παλιά σαν τιμωρία σε περίπτωση παραπτώματος εις βάρος της πίστης τους. Σήμερα χιλιάδες πιστές γυναίκες του οίκου Louboutin βασανίζουν τα πόδια τους εις το όνομα της μόδας. Στην δεκαετία του ’70, πωρωμένοι φαν γράφανε στους τοίχους «Ο Έρικ Κλάπτον είναι Θεός» και το εννοούσαν. Ισως να είχαν και δίκιο. Ποιός ξέρει, ίσως η αλήθεια να βρίσκεται στους Sex Pistols... Η θρησκεία, επομένως, είναι αυτό που κάνεις και η σημασία που θα δώσεις στο κάθε τι. Η εκκλησία σου, είναι η ροκ μουσική και οι θεοί σου είναι οι Led Zeppelin; Από εσένα εξαρτάται πως θα τα προσδιορίσεις αυτά. Η θρησκεία είναι από τα πιο αρχαία πράγματα στον κόσμο γιατί εμείς οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι, επειδή εκτός από σώμα έχουμε και πνεύμα κοινώς ψυχή, ότι και να είναι αυτό το κάτι. Αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι η θρησκεία είναι ο ηθικός μας κώδικας, η πυξίδα του ήθους που τσεκάρει τον δίδυμο εαυτό μας, που είναι ο κακός εαυτός. Το θέμα που αναφύεται είναι το εξής: πότε η θρησκεία είναι ένα καλοπροαίρετο γκρουπ και πότε ένα τρελό cult γκρουπ;
 Σε ποιο σημείο σταματάς να είσαι ιεροκήρυκας και αρχίζεις να γίνεσαι κάποιος που κάνεις απλά πλύση εγκεφάλου; Πότε η φιλοσοφική έρευνα αρχίζει να επιβάλλεται ως έλεγχος της σκέψης; Πότε το υπέρτατο ον σταματάει να είναι θεάνθρωπος και γίνεται ο Ζινού ο εξωγήινος; Τα πράγματα κάθε άλλο παρά ξεκάθαρα είναι, αντιθέτως είναι πολύ μπερδεμένα. Αλλά αυτό που παρατηρώ είναι ότι και οι άθεοι έχουν την ανάγκη να συσπειρώνονται, να οργανώνονται σε ομάδες, να κηρύσσουν και να φτιάχνουν μια άθρησκη θρησκεία. Μπορεί ο Νίτσε να είχε δίκιο ότι «ο κόσμος είναι μόνο η θέληση για εξουσία και τίποτε παραπάνω» αλλά μπορεί και οι Beatles να είχανε δίκιο ότι «το μόνο που χρειάζεσαι είναι αγάπη…» ή και ο Jim ότι «η μουσική είναι ο μοναδικός σου φίλος..». Όσο και να μου αρέσουν οι προφητικοί στίχοι του Morrison , νομίζω πως οι Poison το τραγουδήσανε καλύτερα: «δώσε μου κάτι στο οποίο να πιστέψω». Και έχουμε και τους αγνωστικιστές. Συνήθως για λόγους αυτονόητους τους πετάνε κι αυτούς στην ίδια κατηγορία με τους άθεους αλλά στην πραγματικότητα είναι μια κατηγορία εντελώς διαφορετική. Έχουνε, όμως, ένα κοινό σημείο, ότι δεν είναι θρήσκοι. Ή ίσως είναι αλλά δεν το γνωρίζουνε και δεν ξέρουνε ποια θρησκεία να ακολουθήσουνε, οπότε καταλήγουνε να είναι μπερδεμένοι: Ποιος είναι ο καλύτερος Χριστός; Ο Καθολικός ή ο Ορθόδοξος;

  Ο Βούδας οδηγεί στη Νιρβάνα; Ή οι Nirvana οδηγούνε στον Βούδα;

 Δεν γνωρίζω, ΑΡΑ είμαι αγνωστικιστής! Βασικά αυτή η κατηγορία είναι πολύ βολική. Δεν είσαι ο κολασμένος άθεος αλλά ένας μπερδεμένος, που ψάχνει (ή δεν ψάχνει) να μάθει ή τελικά ξέρει ότι δεν ξέρει τίποτα και πωωωω…. πόσο σωκρατικό είναι κι αυτό, οπότε καταλήγουμε πάλι στον Σωκράτη! Προσφάτως υπήρξε ένα γκρουπ αθεϊστών που ήθελε να χτίσει εκκλησία στην Αμερική. Μα καλά, αυτό δεν είναι εναντίον του αθεϊσμού; Ή μήπως είναι επεισόδιο του South Park και απλά μπερδεύομαι; Προσωπικά, πιστεύω πως ο αθεϊσμός και ο αγνωστικισμός είναι σαν περιθωριακά γκρουπ, μου θυμίζουν επαναστατημένους αναρχικούς. Οι άθεοι είναι οι περισσότερο εξτριμ αναφορικά με το «ο θεός πέθανε» και οι αγνωστικιστές είναι οι πιο νερόβραστοι, αναποφάσιστοι. Αλλά respect και στους δύο. Φυσικά, είναι και εύκολο για τους λοιπούς θρήσκους να βάζουνε ταμπέλες «Ποια αυτή; Είναι άθεη… θα πάει στην κόλαση».
Χρησιμοποιούμε τις λέξεις εναλλάξ για όποιους και όσους δεν ταιριάζουν στο καλούπι του «καλού Χριστιανού ή Μουσουλμάνου» και διαφωνούνε με το δόγμα τους. Πολύ υποκρισία από άτομα τα οποία υποτίθεται ότι είναι «διαφωτισμένα» όντα του θεού! Αλλά κάποια στιγμή πρέπει όλοι να πάρουμε μιαν απόφαση. Το να προσπαθείς να πείσεις τους άλλους ως άθεος ή αγνωστικιστής ότι είσαι σωστός και έχεις δίκιο, είναι σαν να γίνεσαι το ίδιο με αυτούς. Το να ανταλλάσσεις ιδέες είναι μεγαλείο. Το να επιβάλλεις, όμως, ιδέες είναι ρηχό και τιποτένιο.
Γίνεσαι ιεροκήρυκας, φανατισμένος και αυτό είναι σαν οποιαδήποτε θρησκεία, δογματική, στενόμυαλη και αιρετική. Διότι ο διαχωρισμός γεννά μίσος. Στην τελική μπορεί να είμαστε όλοι διαφορετικοί και να έχουμε δικαίωμα να είμαστε οπαδοί οποιασδήποτε θρησκείας και αν επιθυμούμε, αλλά μοιάζουμε τόσο πολύ εμείς οι άνθρωποι μεταξύ μας. Όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου, να έχουμε πίστη, ελπίδα, αγάπη και γενικότερα θέλουμε διακαώς να πιστεύουμε σε κάτι: ακόμα και αν αυτό το κάτι είναι πίστη στο απόλυτο τίποτα..

Follow Xara Vam on twitter @XaraVam
translation Demina Dana