Μαχητής ή Ποιητής;

Μαχητής ή Ποιητής;


Στην κλασική Ισπανική κωμωδία film-noir, Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης, ο Πέδρο 
Αλμοδοβάρ σατιρίζει τη ματαιοδοξία κάθε πλευράς της γυναικείας ύπαρξης: καριέρα, παιδιά, οικογένεια, φίλοι, σχέσεις και τέλος αλλά κυριότερό σχέσεις που έχουν να κάνουν με την καρδιά με λίγα λόγια: τους άντρες. 
Είναι ασφαλές να πούμε ότι το τελευταίο προκαλεί το 99% των γυναικείων νευρώσεων, ακόμα και αν 
η μοντέρνα ψυχολογία και ο Freud θα ήθελε να σκεφτούμε κάτι άλλο. Οι ερωτήσεις που αφορούν τις 
σχέσεις και τους άντρες είναι πολλές: ποιος είναι το ιδανικό ταίρι; Είναι ο Σωστός ή ο Εδώ και Τώρα; 
διαλέγει κάποιος έναν άντρα για την αγάπη, την ασφάλεια ή το σεξ; Υπάρχει η πιθανότητα του να τα έχει όλα ή έχουν οι γυναίκες υποστεί πλύση εγκεφάλου από τις ταινίες του Walt Disney και έχουν τυφλωθεί από το εξεζητημένο γυάλινο γοβάκι; Τι κάνει κάποιον τον πρίγκιπα και τι τον κάνει βάτραχο. Τι κάνει έναν άντρα θελκτικό και σέξι και ποιο είναι το αρχέτυπο του ιδανικού άντρα; Ισχυρός και με δύναμη ή ευαίσθητος και με χιουμορ;

Πηγαίνοντας πίσω στην εποχή του μπρούτζου, κάπου 3000 χρόνια πριν, η Ωραία Ελένη της Σπάρτης που σύντομα Θα γινόταν Ελένη της Τροίας, αντιμετώπιζε παρόμοια θέματα. Όχι μόνο ήταν η #1 «ποιο όμορφη και ποθητή γυναίκα στον πλανήτη» του αρχαίου κόσμου, ήταν επίσης παντρεμένη και με τον ποιο ισχυρό άντρα της περιοχής, τον βασιλιά της Σπάρτης, πράγμα που την έκανε πολύ ζηλευτή από όλους και Βασίλισσα των «it- Βασιλισσών» σε όλη την Ελλάδα. Ο βασιλιάς Μενέλαος ήταν όλα όσα μπορούσε να ζητήσει ένα νεαρό κορίτσι: γενναίος, έξυπνος, δυνατός, πλούσιος , με φήμη και ισχυρός και πάνω από όλα, είχε δόξα και ένα τεράστιο παλάτι ιδανικό για μια starlet, ημί-θεη, βασίλισσα ομορφιάς, κόρη του Δία, όπως η Ελένη. Ήταν ο πολεμιστής βασιλιάς, ο βασιλιάς των βασιλέων και διοικούσε με δύναμη, πυγμή και σεβασμό. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ήταν το τέλειο ισχυρό ζευγάρι, οι Branagelina του αρχαίου Hollywood, μέχρι που εμφανίστηκε ένας μικρός τυπάκος που λεγόταν Πάρις. 

Όταν συναντήθηκαν στο παλάτι της στο κέντρο της Σπάρτης, εκείνο το μοιραίο απόγευμα Σαββάτου το 1220 ΠΧ, ήταν κεραυνοβόλος έρωτας . Ο νεαρός και ευαισθητούλης, χαλαρός ερωτύλος ποιητής, το εξορισμένο όμορφο αγόρι και άσωτος υιός, το όχι και τόσο 
σίγουρο αρσενικό, δειλός, χωρίς δύναμη και χωρίς σεβασμό αλλά σε επαφή με τη θηλυκή πλευρά του, ο metro-sexual Τρώας πρίγκιπας, την ξεσήκωσε αμέσως, και την έκανε να τον ερωτευτεί τρελά και να τον ακολουθήσει στην άλλη άκρη του γνωστού της κόσμου στην Ανατολή (να θυμάστε ότι δε μιλάμε για την ανατολική πλευρά της πόλης, μιλάμε για την άλλη άκρη του γνωστού κόσμου, αρκετά σοβαρή κίνηση)  ξεκινώντας ένα ανθρωποκυνηγητό από τους νευριασμένους έλληνες, ρίχνοντας στη μάχη ένα στόλο 1000 πλοίων με τους καλύτερους και ευγενέστερους πολεμιστές, δεμένους με ιερούς όρκους τιμής (που στην πραγματικότητα ήταν όρκοι εκδίκησης και δόξας), και τους οδήγησε σε μια αιματοβαμμένη δεκαετή πόλεμο ο οποίος θα διηγείτο ξανά και ξανά και για πάντα σε ιστορίες (και στο τέλος γιατί έγινε όλο αυτό; 

Μόνο και μόνο για να την πάρουν πίσω και να επιστρέψουν με το ζόρι πίσω στο σπίτι στη Σπάρτη),
Τι έκανε λοιπόν την Ελένη να αφήσει την ασφάλεια της δύναμης και του πλούτου του Βασιλιά για τον αβέβαιο, τεμπέλη, γκρινιάρη, ξένο boy-toy πρίγκιπα; (πέρα από τους χρησμούς και την εμπλοκή της Αφροδίτης ).

Πρόσφατα είχα την τύχη να παρακολουθήσω, καθήμενη στις πρώτες σειρές, πολλές θεατρικές 
παραγωγές στο Broadway, δύο από τις οποίες ξεχωρίζουν στον μυαλό μου για τις έντονες και υπέροχες ερμηνείες τους (μιλώντας με μεροληπτική αδυναμία): Macbeth και Betrayal. Σε κάθε ένα από αυτά πρωταγωνιστούσαν δύο από τους ποιο ηγετικούς και μοναδικούς πρωταγωνιστές του Hollywood: 

Στην πρώτη ο περιθωριακός, μελαγχολικός, αγέραστος, ποιητής, ηθοποιός και rock star Ethan Hawke και στη δεύτερη ο αγαπημένος κομψός gentleman, ψυχρός σαν τον πάγο αλλά πάντα 
αριστοκρατικός κατάσκοπος 007, ο ίδιος ο κύριος Bond, ο Brit  Daniel Craig. Με τον κάθε ένα να προσφέρει μια εξαιρετική και καθηλωτική ερμηνεία, αγκαλιάζοντας το ρόλο του ολόψυχα με μοναδική ακρίβεια. 

Αν εξαιρέσουμε την αιματηρή δολοφονία, ο Macbeth είναι ένα ζωντανό τραγικό παράδοξο: 
ο ίδιος ενσαρκώνει το φιλόδοξο και πεινασμένο για δύναμη αρσενικό, που όμως είναι αδύναμο και καθόλου σίγουρο, ένας γενναίος στρατιώτης, με ανασφάλειες που τελικά είναι ανάξιος και χλιαρός, αυτόν που τον ορίζει η σύζυγός του, οι μοίρες και οι μάγισσες, ο άντρας που διαπράττει το φόνο και μετά με σκυθρωπότητα αντιμετωπίζει την 
πράξη του,παθαίνει νευρικό κλονισμό και αντί να αναλάβει την ευθύνη, φονεύει μερικούς ακόμα μόνο και μόνο για να βασανιστεί και να αταστραφεί αργά από τις ενοχές και τις συνέπειες των πράξεών του. 
Με άλλα λόγια ένας πιο σκοτεινός και μοχθηρός Άμλετ. Δεν ξέρεις αν θα πρέπει να τον μισήσεις ή να τον λυπηθείς. Ποιος άλλος θα μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο και να αντιμετωπίσει όλες τις αντικρουόμενες προσωπικότητες πέρα από τον Ethan Hawke, το αιώνια μελαγχολικό και περίπλοκο κακό αγόρι, τη χαμένη ρομαντική ψυχή, τον πάντα παρεξηγημένο νέο που αποπνέει την ευαισθησία και τη φιδίσια αβεβαιότητα. 

Στo Betrayal, ο Ρόμπερτ είναι ο άντρας με αυτοπεποίθηση, πετυχημένος και χειραγωγός, τραχύς 
παρόλα αυτά φιλοσοφημένος, γοητευτικός και ασυμβίβαστος ακόμα και όταν, πίσω από την πλάτη του, η γυναίκα του έχει εξωσυζυγική σχέση επί επταετίας με τον καλύτερό του φίλο. Αυτό δε φαίνεται να τον ενοχλεί και πολύ. Παραμένει σκληρός και κυριαρχικός, ωμός στις σκέψεις και στις πράξεις του. Τίποτα που ένας καυγάς, ένα χαστούκι, ένα ποτό και ένα καλό πήδημα με κάποια από τις εξωσυζυγικές του σχέσεις δεν μπορεί να διορθώσει. Ακριβώς ότι πρέπει για τον κύριο 007, αμείλικτος και cool κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη και κατάσταση, αποφεύγοντας σφαίρες (και κακές κριτικές κατά καιρούς) ενώ ταυτόχρονα ανταποδίδει σαν κάθε σωστός Άγγλος, ο κύριος Shaken , not Stirred Daniel Craig. Η Chicago Tribune δικαιωματικά τον περιέγραψε στην κριτική της ως «ο απόκρημνος Craig, είναι αρκετά έξυπνος ώστε να παίξει σε ένα έργο που αφορά στην προσκόλληση στην κορυφή του βουνού χωρίς ποτέ να παραδέχεσαι τον φόβο για την ήττα». 

Και τα δύο έργα καταπιάνονται με την προδοσία, την απώλεια, την αμαρτία και τη επιθυμία, με τους δύο άντρες να ζουν και να υποφέρουν μέσω των δικών τους επιθυμιών. Παρόλα αυτά ο ένας κατασπαράζεται από τη μοίρα του ενώ ο άλλος την πιάνει από τα κέρατα. Ο Robert είναι ο δυνατός, ενώ η γυναίκα του είναι η αφελής και αξιολύπητη. Σε αντίθεση ο Macbeth είναι ο αξιολύπητος ενώ η σύζυγός του η Lady Macbeth είναι η «απροσδιόριστη» δύναμη στην οποία πρέπει να υπολογίζεις. Ο Robert, ο μαχητής, παίρνει τα πράγματα στα χέρια του, κάνει ηρωικές κινήσεις, συγκεντρώνεται και προχωρά, ενώ ο Macbeth βυθίζεται τραγικά  σε απόγνωση, μέχρι να φτάσει στο θάνατό του. Είναι δύσκολο και άδικο βέβαια να ξεχωρίζουμε τους άντρες σε δύο περιοριστικές κατηγορίες αλλά υπάρχουν προφανή χαρακτηριστικά που κάνουν κάτι τέτοιο εφικτό. 
Αφού είδα και τα δύο έργα, αυτοί οι δύο πολύ διαφορετικοί τύπο ανδρών μου ούρλιαζαν να τους εξετάσω πιο διεξοδικά. 
Αυτή η σύγκριση δεν είναι ακριβώς η συνήθης καλού αγοριού κατά του κακού αγοριού. Είναι και οι δυο κακοί αλλά μπορούν αν είναι και οι δύο καλοί. Είναι και οι δύο sexy και σαγηνευτικοί, σκοτεινοί . Το θέμα είναι πιο περίπλοκο. Σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο θα μπορούσα να βρω τους ηθοποιούς για την μεγαλύτερη ιστορία αγάπης που έχει ποτέ ειπωθεί, το ρόλο του Μενέλαου του έλληνα βασιλιά θα τον έπαιζε ο Daniel Craig. Τον Ethan Hawke θα τον ψήφιζα για το ρόλο του Πάρι. Εδώ έχουμε δύο αρχέτυπα αντρών: τον μαχητή και τον ποιητή. Τον στρατιώτη και τον φιλόσοφο. Τον εξωστρεφή και τον εσωστρεφή. Ο ένας είναι ο σκληρός και στυγνός, χωρίς τύψεις δολοφόνος και ο άλλος είναι ο περίπλοκος ευαίσθητος τύπος, ίσως να είναι καλλιτέχνης, ή συγγραφέας, με ανυπέρβλητα συναισθήματα πόνου, ενοχής, άγχους, θλίψης σύγχυσης και θέματα με τη μαμά του ανάλογα με την ώρα της ημέρας, την πράξη ή την κατάσταση. 
Ο ένας μοιάζει περισσότερο στον Hemingway ενώ ο άλλος στον Poe (αν και 
η ειρωνεία του θέματος είναι ότι ο τελευταίος αυτοκτόνησε, οπότε δεν είναι και πολύ καλό παράδειγμα σε αυτή την περίπτωση, αλλά σκέφτομαι περισσότερο τον νεαρό Hemingway, οπότε καταλαβαίνετε τι εννοώ). 

Ο ένας λειτουργεί με επιμέλεια παίρνοντας συχνά τις σωστές αποφάσεις και ο άλλος μελετά ασταμάτητα παίρνοντας συχνά τις λάθος αποφάσεις. Ο ένας είναι ο Οδυσσέας και ο άλλος ο Δον Κιχώτης. Ο ένας είναι ο ήρωας και ο άλλος ο αντι-ήρωας. To θέμα λοιπόν δεν έχει να κάνει με το αν είναι ελκυστικοί, αλλά με το ποιος είναι πιο ελκυστικός; Δεν έχει να κάνει με το αν είναι κατάλληλος, αλλά με το ποιος είναι πιο κατάλληλος; Ποιος είναι πιο sexy ή είναι και οι δύο το ίδιο sexy ανάλογα με το πώς το βλέπεις; Γιατί δεν μπορούν οι άντρες να τα έχουν ακριβώς όλα, αλλά να έχουν κάποια χαρακτηριστικά, μερικά από εδώ και μερικά από εκεί, ίσως 70% από κάποια και 30% από κάποια άλλα; Τι πραγματικά θέλουν οι γυναίκες; 

Τον ποιητή ή τον μαχητή; Τον πιστολέρο ή τον mariachi; Τον Δον Ζουάν ντε Μάρκο ή τον Don Draper; Τον Ethan Hawke ή τον Daniel Craig; Τον Macbeth ή τον James Bond; Ή μήπως κάποιον κάπου στη μέση; (Τον Brad Pitt ίσως; Τον τύπο από το «Ημερολόγιο»; Ή μήπως καλύτερα κάποιον πιο φρέσκο όπως τον: Michael Fassbender!) 

Η ερώτηση λοιπόν μάλλον θα παραμείνει αναπάντητη. Τι μπορεί να κάνει ένα άντρα ελκυστικό σε κάποιον, να τον κάνει να μοιάζει με βάτραχο σε κάποιον άλλο, ότι φαίνεται να είναι sexy όταν είμαστε 20 μπορεί να μην είναι τόσο sexy στα 30 ή στα 40 και το αντίθετο. Οι νευρώσεις, οι αναλύσεις, τα γέλια, τα δάκρυα, οι συζητήσεις, η δόμηση και αποδόμηση θα συνεχιστούν. Οι σχέσεις θα αποτυγχάνουν, θα έχουν προβλήματα, θα πετυχαίνουν, θα θριαμβεύουν, ίσως και όλα αυτά μαζί, ή κανένα από αυτά, γιατί στο τέλος της ημέρας δεν υπάρχει η τέλεια σχέση, δεν υπάρχουν ιππότες (ποτέ δεν ξέρεις βέβαια) και δεν υπάρχουν εγγυήσεις (μόνο προγαμιαία συμβόλαια, αλλά πόσο ρομαντικό είναι αυτό). Υπάρχουν μερικά αρχέτυπα αλλά και πολλά στερεότυπα. Υπάρχουν γνωστά πράγματα αλλά και άγνωστα και ενδιάμεσα σε αυτά υπάρχουν πόρτες, και παρά το γεγονός ότι δεν απολογούμαι για την επιλογή των λέξεων- αναφορά- στον Morrison, μπορούμε να διαλέξουμε μια, να δούμε που οδηγεί και τότε όλα μπορεί να γίνουν. Αυτό που μπορούμε να αναζητήσουμε είναι η ισορροπία και αυτό που μας ικανοποιεί. 
Ίσως για την ώρα ή για το μέλλον. Και οι δύο τύποι μπορούν αν είναι έξυπνοι, γλυκύς, σέξι και ελκυστικοί, μπορούν να είναι δυνατοί και αστείοι, ευαίσθητοι και ανδροπρεπείς. Δεν έχει σημασία, γιατί όπως μας λέει και ο Shakespeare, “το δίκαιο είναι ακάθαρτο και το ακάθαρτο είναι δίκαιο», και  όλα είναι δίκαια στην αγάπη και τον πόλεμο. Tο να γνωρίζεις είναι η μισή μάχη, και αφού ποτέ δε θα ξέρουμε με σιγουριά προς τα που θα γειρει η ζυγαριά, η μάχη των φύλων θα συνεχίζεται.

Γι'αυτό, τραγουδησε μου ω Μούσα,( ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ)  έρχονται και άλλα ακόμα. Μπορούμε μόνo να ελπίζουμε για το καλύτερο σε ότι αφορά τις επιλογές μας αφού δεν έχουμε μαντεία και χρησμούς να μας καθοδηγήσουν (και κοίτα πόσο καλό τους έκανε αυτό) ..

Στην τελικη, αν θα επρεπε να γινει επιλογη μεταξυ Ethan Hawke και Daniel Craig, μια χαρα μας βλεπω, για οποιον απο τους δυο.. Εσεις τι λετε ;


Διαλέξτε λοιπόν κυρίες μου, σηκώστε το ποτήρι με το
martini σας και πιείτε το κουνημένο, ανακατεμένο ή ακόμα
και βρώμικο. Όπως το θέλετε και όπως ταιριάζει στην γεύση σας, γιατί σας αξίζει.

Follow Xara Vam on twitter @XaraVam