Photographer with a view Angie Pappas Constable

My Angie, the girl I have known forever, is now happily married and living in Dublin. Once a dj in Patras and Nafpaktos, she found love in a marvelous place. 
She was always very creative and artistic, and seeing her evolve into a fantastic photographer makes me as happy and proud as it gets.. 





Angie Pappas Constable is Greek, and is based in Dublin, Ireland. She became passionate about photography, street photography in particular, since she moved there 6 years ago.
Below, apart from her photos, she gives us her personal view and insights on street photography.

 I joined an Irish Street Photography group where I met people that generously shared their knowledge, work style, resources and techniques with me. In 2015 I got a photo picked out for a street photography collective exhibition in Dublin. I suppose this gave me a massive boost to continue taking photos and challenge myself as much as I can.

“The first things you notice, when abroad, is how different everything looks from home. Be it the weather, nature, buildings or people, Dublin is considered grey, wet and dark to most, but to my eye it’s the most colourful and vivid place I’ve ever been to. It’s always full of life, there is no such thing as a quiet Sunday morning, not in the city centre where I live. I needed a way to capture that, originally to share with family back home, and the quickest most effective way was through photography.

Even though I started shooting digitally, I have recently started experimenting with film. I love old school style photos with a feel of nostalgia. Joel Meyerowitz would be one of the many photographers I admire because his work revives my very early childhood memories of New York in the 70s/80s. So from here, my step would be to start developing my own photos in a darkroom. I think 2016 will be a year of challenges and surprises in that field.

For me and most street photographers, it’s purely a hobby and personal satisfaction. You can’t make money from it, maybe sell a couple of prints or books even but it will never be enough to quit your day job. It’s not necessarily an expensive hobby either. You don’t need the latest gear to ensure your photos are picture perfect. A very cheap camera will still capture all sorts of moments. Personally, I just enjoy being out there, observing people, taking everything in.

I don’t look for anything in particular when out in the streets. But anything that captures my attention in a positive way, I will pick up my camera and shoot it, almost like a reflex. That could be an expression, a gesture, something funny, a flood of beautiful colours, a trick of lights, a window reflection, an interesting background that frames the moment nicely etc. I don’t have a specific style. Nor do I prefer colour over black and white or the opposite. As long as it’s aesthetically pleasing to my eye, I’m happy with it. What I do like though is to make people see beyond the photos and maybe guess what the story is behind it.

Angie lives in Dublin with her husband and 2 year old son, who has already shown an interest in photography, and who remains his mother's favourite subject. She visits her family in Patra, Greece every year. You will find more of her work here:

https://www.facebook.com/angiestreetpics/

https://www.flickr.com/photos/angiepappas/

Η Angie Pappas Constable είναι Ελληνίδα που εδρεύει στο Δουβλίνο, Ιρλανδία. Έχει πάθος με την φωτογραφία, συγκεκριμένα με street photography, από τότε που μετακόμισε εκεί πριν 6 χρόνια «Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς όταν βρίσκεται στο εξωτερικό είναι το πόσο διαφορετικά όλα μοιάζουν σε σχέση με τον τόπο του. Είτε πρόκειται για τον καιρό, την φύση, είτε πρόκειται για τα κτήρια και τον κόσμο, το Δουβλίνο για πολλούς θεωρείται γκρίζο, υγρό και σκοτεινό, αλλά στα μάτια μου είναι το πιο έντονο και πολύχρωμο μέρος στο οποίο έχω βρεθεί.

Είναι πάντα γεμάτο ζωή, δεν υπάρχει ήσυχο Κυριακάτικο πρωινό. Τουλάχιστον, όχι στο κέντρο της πόλης στο οποίο ζώ. Ήθελα να βρώ έναν τρόπο να το καταγράψω αυτό, αρχικά για να το μοιραστώ με τους δικούς μου στην Ελλάδα, και ο γρηγορότερος κι αποτελεσματικότερος τρόπος ήταν μέσα από την φωτογραφία. Έγινα μέλος σε ένα Ιρλανδικό γκρούπ για Street Photography, όπου γνώρισα κόσμο που απλόχερα μοιράστηκαν τις γνώσεις τους μαζί μου, το στυλ εργασίας, πηγές καθώς και διάφορες τεχνικές τους. Το 2015 επελέγη μια φωτογραφία μου για μια έκθεση κολεκτίβας στο Δουβλίνο φωτογράφων δρόμου. Υποθέτω πως το γεγονός αυτό μου έδωσε τεράστια ώθηση ώστε να συνεχίσω να βγάζω φωτογραφίες και να προκαλώ τον εαυτό μου όσο μπορώ. Για μένα και τους περισσότερους φωτογράφους δρόμου, πρόκειται περί hobby απλά, και προσωπική ικανοποίηση

 Δεν βγάζεις λεφτά από αυτό, άντε να πουλήσεις μερικές φωτογραφίες ή κανένα βιβλίο αλλά δεν θα είναι ποτέ αρκετά ώστε να εγκαταλείψεις την δουλειά σου. Ούτε είναι ακριβό hobby απαραίτητα. Δεν χρειάζεσαι ότι πιο καινούριο έχει βγεί με σκοπό να βγάλεις φωτογραφίες με άριστη ποιότητα. Ακόμα και με μια πολύ φτηνή μηχανή μπορείς να πιάσεις όλων των ειδών στιγμές. Προσωπικά, μου αρέσει να βρίσκομαι εκεί έξω, να παρατηρώ ανθρώπους και να καταγράφω νοητικά ότι συμβαίνει. Φυσικά παίζει και λίγη αδρεναλίνη όταν προσπαθώ να είμαι αόρατη ώστε να παγώσω κάποια στιγμή, κι αυτό είναι σίγουρα ευχάριστο. Δε ψάχνω απαραίτητα κάτι συγκεκριμένο όταν βγαίνω να φωτογραφίσω. Απλά, οτιδήποτε μου τραβήξει την προσοχή, με θετικό τρόπο, θα σηκώσω την κάμερα και θα τραβήξω την φωτό, σχεδόν σαν αντανακλαστικό. Αυτό μπορεί να ’ναι κάποια έκφραση, χειρονομία, κάτι αστείο, μια πλημμύρα χρωμάτων, ένα παιχνίδι φωτός, μια αντανάκλαση σε παράθυρο, ένας ενδιαφέρον φόντος ο οποίος θα πλαισιώνει ευχάριστη τη στιγμή, κλπ.

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο στυλ. Δεν προτιμώ τις έγχρωμες φωτογραφίες περισσότερο από τις ασπρόμαυρες, ούτε το αντίθετο. Μου αρκεί να είναι αισθητικά ευχάριστο το αποτέλεσμα σε μένα. Αυτό που πραγματικά με ευχαριστεί όμως είναι να προκαλώ τον άλλον να βλέπει παραπέρα και ίσως να μαντεύει την ιστορία πίσω από τη φωτό. Αν και ξεκίνησα να τραβάω φωτογραφίες με ψηφιακή μηχανή, άρχισα πρόσφατα να πειραματίζομαι με φιλμ. Μ' αρέσουν οι φωτογραφίες παλαιάς σχολής με μια αίσθηση νοσταλγίας.

.  Ο Joel Meyerowitz είναι ένας από τους πολλούς φωτογράφους που θαυμάζω, επειδή η δουλειά του μου αναβιώνει τις πρώτες μου αναμνήσεις ως παιδί από την Νέα Υόρκη την δεκαετία του 70 και 80. Το επόμενο μου βήμα, επομένως, θα είναι να ασχοληθώ η ίδια με την επεξεργασία των φωτογραφιών σε σκοτεινό θάλαμο. Νομίζω το 2016 θα είναι μια χρονιά με προκλήσεις και εκπλήξεις στον τομέα αυτό». Η Angie ζεί στο Δουβλίνο με τον σύζυγο της και τον 2χρονο γιό τους, ο οποίος έχει δείξει ήδη ενδιαφέρον στην φωτογραφία, κι ο οποίος ακόμα παραμένει το αγαπημένο θέμα φωτογράφισης της μητέρας του. Επισκέπτεται την οικογένειά της στην Πάτρα, Ελλάδα, κάθε χρόνο. Θα βρείτε περισσότερα δείγματα της εδώ:

https://www.facebook.com/angiestreetpics/

https://www.flickr.com/photos/angiepappas/