Do we LOVE TO HATE OURSELVES ? Even though I refuse stubbornly to greet the fall- winter and I still wear t-shirts dearly beloved, I would like to wish you good winter and a great summer (2015!!!!!).
At this point the situation where by unrolling a freshly fresh, delicious, dreamy, chocolatish piece of pastry I see a post on a social networking tool with a well-defined, yet too weak girl and suddenly dreamland becomes sin city… and I wonder: should I curse on that very minute that I unwrapped the piece of pastry or should I curse on the time I take to look around on people’s pictures on social networks while I should start running or hit the gym? And the Erinnyes start surrounding me.. Honestly people, have you ever thought if this piece of pastry is actually the “beginning of all evils” or is it something else that got stuck so well in our brains and in our psyche that turns out to be an obsession? After all, when it comes to such a simple yet so mysterious issue as is the image that I have for myself why not prevail the wise quote of Kleovoulos (lucky us Greeks that we can stick everywhere these ancient wisdom of our culture..) «Πᾶν μέτρον ἄριστον»(meaning everything at balance)? The word “metron” (=measure) according to Aristotle indicates the virtue that the man should have in order to acquire balance between the two extremes points, in simple Greek neither height nor depth.
Looking for several seconds at the picture that had previously upset and disturbed me (momentarily) and prevented me to devour the rest of the sinful piece of pastry, I realized that beside all small or huge psychological issues that torment us daily there is also the way we treat ourselves. The two ends are shown with the visor of bulimia, at one end and the other of anorexia. Both types tend to become a scourge in recent years, yet the problem is threefold, kinda like 3D. And what I mean by that? Here I go….
1st Dimension: in terms of pathology. I remember one morning at my school, before the bell rings, a lot of students were gathered at the main entrance of the school and each one was leaving a candle. Hearing the small talks among my classmates, I learned that the night before a girl who was studying in our school did not make it after being hospitalized for a long time. Why? She suffered from anorexia nervosa. By chance I knew her from a common math class and all I could remember of her was a tall and powerfully built girl (I am averse of the word "fat" and I am appalled by the word “skinny/weak”). I wondered how it was possible; the girl I knew went from one end to reach the complete opposite one. Later on I learned that people hospitalized with anorexia nervosa because of the systematic rejection of food the body reaches a level where every kind of food constitutes an “enemy”, thus if the machine is not fed it dies.
2nd Dimension: the psychological aspect is in accordance to the level of satisfaction that refers to the image we have for ourselves. When touching on the limits of perfectionism or utter abandonment the results are inevitable. Loading the weary our self with various stresses and as if that is not enough we break out upon us (unless we are lucky to unleash this negative energy over others..ha!) with comments like “oh my…how in the name of Zeus did my pants get shrunk in the dryer” or “I had a fight with my colleague again in the office today..I’m gonna eat the whole cake and that will make me feel better!” It takes a tremendous restraint (especially when you're in front of a chocolate pie) in order to impose on yourself and places the limits. It also takes a greater composure not to bring up all your complexes and anxieties of the day. We humans are very strong so we can win all our psychosomatic issues, so stop hiding behind your finger people!!!!!
3rd Dimension:…last but not least.. the SOCIETY, our lousy society..so many taboos.. so many negative factors that our society creates for us all. We live in terror lest we are not attracted to the opposite sex, we tremble when even though our resume is a go for NASA the employer will still reject us for our extra weight or we are ashamed because last Christmas our cousin wore this dress with the superb neckline that looked awfully sexy on her whilst we looked like we forgot our clothes’ hanger before we leave the house, because we are so skinny and our bones are showing.. guilt and thoughts that could drive crazy both men and women. I do not think there is a male or female who wakes up in the morning with the tsimpla(!!!!!!) in the eye and by looking at the mirror they admire themselves and praise on the gods of beauty. And I am not referring only to the physical appearance but for an overall review on ourselves ... even if we are talking about straight perfection, there will always be a minor defect that will shutter our bubble world. But even there are no defects, the danger of narcissism and love of beauty lurks, so the struggle between the two extremes appears somewhere. It would be great if we did in our lives everything in moderation. We are blessed to live in a country that has adopted for centuries now the Mediterranean diet. A fully balanced meal along with exercise is the combination of success. So enjoy the damn pastry cake without guilt (because even that very guilt can cause defects) BUT that doesn’t mean you have to go ahead and devour the whole box with the pastry cakes. Love your beautiful self ... after all we love to hate our perfect imperfections!
Πάει και το «μέτρον»… πάει και το «άριστον»!
Παρόλο που αρνούμαι πεισματικά να υποδεχθώ το φθινόπωρο- χειμώνα και εξακολουθώ να φοράω κοντομάνικα.. αγαπημένοι μου, σας εύχομαι καλό χειμώνα και ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ (2015!!!!!). Δράττομαι της συγκυρίας όπου ξετυλίγοντας ένα φρεσκότατο, λαχταριστό, ονειρεμένο, σοκολατένιο παστάκι βλέπω μια ανάρτηση σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης με μια καλοσχηματισμένη, αλλά συνάμα υπερβολικά ασθενική κοπέλα κ ξαφνικά το ονειρεμένο γίνεται αμαρτωλό... και αναρωτιέμαι: ανάθεμα την ώρα που ξετύλιξα το παστάκι ή τι τα θέλω τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δεν ξεκινάω τρέξιμο ή γυμναστήριο; Και ξεκινούν οι ερινύες… Όμως ειλικρινά, έχετε σκεφθεί ποτέ αν αυτό το παστάκι είναι πράγματι η «αρχή όλων των κακών» ή κάτι άλλο μας έχει σφηνωθεί τόσο καλά στον εγκέφαλό μας και στην ψυχοσύνθεσή μας ώστε να γίνεται εμμονή; Τελικά, όταν πρόκειται για ένα τόσο απλό αλλά ταυτόχρονα και τόσο μυστήριο ζήτημα όπως είναι και η εικόνα που έχω εγώ ο ίδιος για τον εαυτό μου γιατί δεν επικρατεί η σοφή ρήση του Κλεόβουλου (παντού κολλάνε αυτές οι σοφίες της πανάρχαιας κουλτούρας μας….) «Πᾶν μέτρον ἄριστον»; Το «μέτρον» κατά τον Αριστοτέλη υποδεικνύει την αρετή που πρέπει να έχει ο άνθρωπος ώστε να μπορεί να ισορροπήσει μεταξύ των δύο άκρων σημείων, σε απλά ελληνικά ούτε του ύψους ούτε του βάθους. Κοιτάζοντας για αρκετά δευτερόλεπτα την εικόνα που με τάραξε και με εμπόδισε (προς στιγμήν) στο να καταβροχθίσω το υπόλοιπο αμαρτωλό παστάκι, συνειδητοποίησα ότι μέσα σε οοοοόλα τα ευήθη ψυχικά- ψυχολογικά θεματάκια που μας ταλανίζουν καθημερινά είναι και το πώς αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας. Τα δύο άκρα εμφανίζονται με την προσωπίδα της βουλιμίας, στο ένα άκρο και της ανορεξίας στο άλλο. Και οι δύο μορφές τείνουν να μετατραπούν σε μάστιγα των τελευταίων ετών, με το πρόβλημα να γίνεται τρισυπόστατο, κάτι σαν 3D. Και εξηγούμαι… 1η Υπόσταση: η παθολογική του διάσταση. Θυμάμαι ένα πρωινό στο σχολείο μου, προτού χτυπήσει το κουδούνι ήταν μαζεμένα πολλά παιδιά στην κεντρική είσοδο και αφήνανε από ένα κερί. Από τις συζητήσεις των συμμαθητών, έμαθα πως το προηγούμενο βράδυ μία κοπέλα που φοιτούσε στο σχολείο μας δεν τα κατάφερε έπειτα από μεγάλο χρονικό διάστημα παραμονής σε νοσοκομείο. Ο λόγος; Έπασχε από νευρική ανορεξία. Την κοπέλα την γνώρισα τυχαία σε κοινό μάθημα που παίρναμε και θυμάμαι ένα γεροδεμένο, ψηλό κορίτσι (δεν μου αρέσει η λέξη «χοντρός/ή» και με τρομάζει η λέξη «αδύναμος/η- αδύνατος/η»). Μα πως είναι δυνατόν, αναρωτήθηκα, αυτή η κοπέλα από το ένα άκρο να φτάσει στο εντελώς αντίθετο. Αργότερα πληροφορήθηκα ότι τα άτομα που νοσηλεύονται με νευρική ανορεξία, λόγω της συστηματικής απόρριψης τροφής ο οργανισμός φτάνει σε επίπεδα όπου το κάθε είδος τροφής συνιστά «εχθρό» και όταν τον μηχανισμό δεν τον ταΐσεις νεκρώνει.
2η Υπόσταση: η ψυχολογική διάσταση είναι σε συνάρτηση με το πόσο ικανοποιημένοι είμαστε από τον εαυτό μας. Όταν αγγίζουμε τα άκρα όρια της τελειομανίας ή της παντελούς άφεσης τα αποτελέσματα είναι αναπόφευκτα. Φορτώνουμε τον ταλαίπωρο εαυτό μας με διάφορα άγχη και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, ξεσπάμε επάνω μας (εκτός και αν είμαστε τυχεροί και απελευθερώσουμε αυτή την ενέργεια πάνω σε άλλους..χα!) με σχόλια του τύπου «πωωωω πως ξεχείλωσα έτσι;» ή «τσακώθηκα πάλι με τον συνάδελφο στο γραφείο… ας φάω μία τούρτα να νοιώσω καλύτερα!». Θέλει τρομερή αυτοσυγκράτηση (ειδικά όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια σοκολατόπιτα) για να επιβληθείς στον εαυτό σου και να θέσεις τα όρια. Θέλει επίσης και μεγάλη αυτοκυριαρχία για να μην βγάλεις επάνω σου όλα τα κόμπλεξ και άγχη της ημέρας. Είμαστε πολύ δυνατοί ώστε να μπορέσουμε να νικήσουμε όλα τα ψυχοσωματικά μας ζητήματα, γι’ αυτό σταματήστε να κρύβεστε πίσω από το δάχτυλό σας!
3η Υπόσταση: ….και φαρμακερή… η ΚΟΙΝΩΝΙΑ! Αχ, αυτή η κοινωνία… πόσα ταμπού.. πόσα αρνητικά στοιχεία δημιουργεί σε όλους μας. Ζούμε με τον τρόμο μήπως και δεν αρέσουμε στο αντίθετο φύλο, αν παρόλο που το βιογραφικό μας είναι για την NASA ο εργοδότης θα μας απορρίψει για τα παραπανίσια κιλά μας, γιατί η ξαδέρφη μας τα Χριστούγεννα που φορούσε αυτό το φόρεμα με το ντεκολτέ ήταν σούπερ ενώ εμείς μοιάζαμε σαν να φοράμε κρεμάστρα έτσι που πετάγονταν τα κόκαλά μας.. ενοχές και ενοχοποιημένες σκέψεις που μας τρελαίνουν ακόμα περισσότερο, άνδρες και γυναίκες. Δεν πιστεύω πως υπάρχει αρσενικό ή θηλυκό που ξυπνάει το πρωί με την τσίμπλα στο μάτι και φτύνει τον καθρέπτη για το πόσο ομορφιά είναι μαζεμένη επάνω του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο φυζίκ αλλά για το σύνολο… ακόμα και αν υπάρχουν, πάντα θα βρεθεί μια μικρή μικρούλα ατέλεια στην οποία θα κολλήσουν. Αλλά ακόμα και να μην υπάρχει η ατέλεια, καραδοκεί ο κίνδυνος της ωραιοπάθειας και του ναρκισσισμού, επομένως κάπου προκύπτει η πάλη των δύο άκρων. Καλό θα είναι στην ζωή μας να τα κάνουμε όλα με μέτρο. Είμαστε ευλογημένοι να ζούμε σε μια χώρα που έχει υιοθετήσει από αιώνες το μεσογειακό μοντέλο διατροφής. Η σωματική άσκηση μαζί με ένα πλήρως ισορροπημένο γεύμα είναι ο συνδυασμός της επιτυχίας. Γι’ αυτό σας λέω, απολαύστε το αναθεματισμένο το παστάκι χωρίς ενοχές μεν (γιατί ακόμα και οι ενοχές πειράζουνε…) μην καταβροχθίσετε όλο το κουτί με τα παστάκια δε. Αγαπήστε τον υπέροχο εαυτό σας… άλλωστε αγαπάμε να μισούμε τις τέλειες ατέλειές μας!
Demina Dana
0 comments:
Post a Comment