Bloque Festival 4-5-6 September

Bloque Festival

Το Bloque Festival είναι ένα φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής σε συνδυασμό με εικαστικές τέχνες το οποίο πραγματοποιείται ετησίως στην Καβάλα και σας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσετε από κοντά τους αγαπημένους σας καλλιτέχνες και να βιώσετε τη μουσική που αγαπάτε.

Απο την Ρόδο με αγάπη και πεφταστέρια..

Επιασε να βρέχει πεφταστέρια έξω και ο Αύγουστος έβαλε πασμίνα στο πρώτο μελτέμι!
Κλείσε τον υπολογιστή και το..έξυπνο κινητό σου!
Μην με περιμένεις απόψε στην οθόνη των εννιά σαν δελτίο ειδήσεων μιας ζωής που βγάλαμε στην πιάτσα! 
Οχι! Δεν θα… σκουντήσω στο Fb κανέναν εγώ… (ανάγωγο το βρίσκω να σκουντάς..)!

Athens through the eyes of a local

Athens, Greece

Cities have personality, they have style and attitude, but mostly they have a pulse. Each one its own, so similar with the rest, but at the same time as unique as the fingertips. They are like huge beating hearts that beat on the rhythm of a mystic melody.

Chocolate Mojito Cake

• 
  
• 
  
• 
  
• Για το κέικ

225g αλεύρι (η και λίγο παραπάνω) 
350g ζάχαρη άχνη
85g / σκόνη κακάο (η και λίγο παραπάνω) 
1½ κουταλάκι του γλυκού μπέικιν πάουντερ
1 ½ κουταλάκι γλυκού σόδα
2 αυγά (μεγάλα)
250ml γάλα
125ml σπορέλαιο
Εκχύλισμα βανίλιας 2 κ.γ.
150 ml νερό καυτό
150 ml ποτήρι ζεστό Bacardi
χυμό από ένα lime

Παρασκευή

Προθερμάνετε το φούρνο στους 180C .

Για το κέικ, τοποθετήστε όλα τα υλικά, εκτός από το βραστό νερό και το bacardi & lime, σε ένα μεγάλο μπολ. Χτυπήστε το μείγμα μέχρι να γίνει λείο και να δέσουν τα υλικά καλά μαζί.

Προσθέστε το βραστό νερό στο μείγμα, λίγο κάθε φορά, μέχρι να γίνει λείο. Σιγά-σιγά προσθέστε το Bacardi και το lime και ανακατεύετε.Το μείγμα θα είναι αρκετά υγρό. 

Ψήνουμε στο φούρνο για 25-35 λεπτά, ή μέχρι την ένα μαχαίρι που εισάγεται στο κέντρο του κέικ βγαίνει καθαρό.

Επικάλυψη

Αφαιρέστε το κέικ από το φούρνο και αφήστε το να κρυώσει εντελώς στην φόρμα του, προτού το βγάλετε.

Για το γλάσο βανίλιας /λαιμ, χτυπήστε ελαφρά το vanilla frosting/την σαντιγί και το χυμό από δύο λάιμ σε ένα μπολ και συνεχίστε το χτύπημα το μείγμα μέχρι να γίνει λείο, γυαλιστερό και συμπυκνωμένο. 

Τοποθστήστε την επικάλυψη στο ψυγείο να κρυώσει για 30 λεπτά, ή μέχρι να είναι αρκετά παχύρευστη για να απλωθεί πάνω στο κέικ.

Προσεκτικά αφαιρέστε το κέικ από το ταψί και αφήστε να κρυώσει πριν το καλύψετε με την επικάλυψη..

Eγώ προσωπικά χρησιμοποιώ vanilla frosting της betty crocker σε συνδυασμό με σαντιγί.

Διακοσμήστε το κεικ με καστανή ζάχαρη, δυόσμο η μέντα και πράσινο χρώμα ζαχαροπλαστικής.




For the cake

225g flour (and a little more)
350g of powdered sugar
85g / cocoa powder ( and a little more)
1½ teaspoon baking powder
1 ½ teaspoon of soda
2 eggs (large)
250ml milk
125ml  oil (sunflower oil preferably)
Vanilla extract 2 tsp.
150 ml of hot water
150 ml glass of hot Bacardi
Juice from a lime






Preheat the oven to 180C.
For the cake, place all ingredients except boiling water and Bacardi & lime in a large bowl. Beat the mixture until it becomes smooth and the materials are blended well together.
Add the boiling water to the mixture, slowly, until it becomes smooth. Slowly add the Bacardi and lime juice and stir. The mixture will be quite damp.
Bake in the oven for 25-35 minutes, or until a knife inserted into the center of the cake comes out clean.

Topping

Remove the cake from the oven and allow it to cool completely in the mold before removing it.
For vanilla /lime glaze, whip the vanilla frosting / whipped cream and the juice from two limes in a bowl and continue to beat the mixture until it becomes smooth, shiny and concentrated.
Place the glaze in the refrigerator to cool for 30 minutes, or until it is thick enough to spread over the cake.
Carefully remove the cake from the baking pan and allow to cool before covering with the coating.

I personally use vanilla frosting of betty crocker in combination with whipped cream.

Decorate the cake with brown sugar, mint and green food coloring.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΖΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΜΕ ΨΩΜΙ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΖΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΜΕ ΨΩΜΙ

Η γενιά του '40 πολέμησε για το υπέρτατο αγαθό, την ελευθερία, υπέμεινε τις

σφαγές των κατακτητών και την πείνα που θέριζε μικρούς και μεγάλους.

Η αμέσως επόμενη, γεννημένη μέσα στη φτώχεια που άφησαν τα αποκαΐδια του πολέμου και επιδείνωσε ο εμφύλιος, μεγάλωσε με την αγωνία να γεμίσει το
άδειο της στομάχι. Ξυπόλητα πηγαίναν τα παιδιά στο σχολειό, με τη σκέψη σαν μεγαλώσουν «να πιάσουν την καλή». Και μεγαλώνοντας, οι περισσότεροι
τα κατάφεραν, μιας που οι προγενέστερες συμφορές είχαν αποδεκατίσει τον πληθυσμό με αποτέλεσμα οι θέσεις εργασίας (και της εξουσίας σε κάθε επίπεδο) να είναι κενές.



Αυτή η γενιά αντέστρεψε τη σειρά των αξιών και τις

μετέτρεψε σε αγαθά προς κατανάλωση, φωνάζοντας «ψωμί, παιδεία,

ελευθερία». Λησμόνησε ότι η παιδεία και η ελευθερία είναι συλλογικά

κατορθώματα, πολιτικές αρετές, και ότι αν δεν είσαι πρώτα λεύτερος, δεν

γίνεται να συλλογάσαι καλά. Το βάρος έπεσε στο ψωμί, και σαν χορτάσαν οι

κοιλιές, η πείνα έγινε πλεονεξία, που για να εκπληρωθεί κατάπιε πρώτα την

μέσα μας ανθρωπιά. Για το ψωμί, που 'γινε για μερικούς παντεσπάνι και για

τους πολλούς καταναλωτική εμμονή, κατέφαγαν πρώτα το αίσθημα περί

δικαίου, επιτρέποντας στους εαυτούς τους να αδικούν τον συνάνθρωπο

προκειμένου να κερδίσουν περισσότερα. Αν και δεν «τα φάγανε μαζί»,

συναίνεσαν όλοι στο σκηνικό που χτίστηκε, ανέχτηκαν επί δεκαετίες την

αδικία, την θεώρησαν ως ένα φυσιολογικό γεγονός, αναζήτησαν μεθόδους

ατιμωρησίας, οδήγησαν τη χώρα, δηλαδή την κοινωνία, στο χείλος του

γκρεμού και τώρα παριστάνουν τους ξαφνιασμένους, τους αγανακτισμένους,

ακόμα και τους «σωτήρες», μεταθέτοντας ασφαλώς κάθε ευθύνη στις πλάτες

όλων των άλλων.

Δεν τσουβαλιάζω τη γενιά των πατεράδων μας, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι

ίδιοι. Η παραπάνω περιγραφή αντιπροσωπεύει την εικόνα του δάσους, τη

γενική συνισταμένη της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που γαλουχήθηκε με την

ιδέα ότι έχει αξία εκείνος που έχει χρήματα, εξουσία, αναγνωρισιμότητα

ανάμεσα στους πολλούς. Η ποικιλία των εκπομπών life style, περιοδικών κλπ,

συνέβαλε σε  μεγάλο βαθμό στη διαμόρφωση αυτής της συνείδησης, κυρίως

λόγω έλλειψης παιδείας του κοινού τους. Και τούτο διότι κακό δεν είναι να

βλέπουμε πώς περνούν τη ζωή τους οι πλούσιοι ή οι γκλαμουράτοι αλλά να

θεωρούμε τα χρήματα ως το συστατικό της ευτυχίας και να πασχίζουμε να

τους μοιάσουμε ενώ δεν διαθέτουμε τα μέσα. Χάσαμε το μέτρο, και μαζί με

αυτό την ανθρωπιά, γιατί «πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος».  Ο συνάνθρωπος

έγινε το μέσο για την επίτευξη του σκοπού, το αναγκαίο θύμα για τη

μεγιστοποίηση του κέρδους.

Γι αυτό και στην πραγματικότητα δεν μάς ενοχλεί η αδικία. Επιδιώκουμε με

ανορθόδοξες, άδικες μεθόδους, να κερδίσουμε κάθε φορά και κάτι

διαφορετικο: μια θέση στο δημόσιο, μια μετάθεση στο τάδε πανεπιστήμιο ή

στο δείνα στρατόπεδο, μεγαλύτερο κέρδος στις συναλλαγές. Γι αυτό και

λαδώνουμε ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά (ή, έστω, ρίχνουμε την αξιοπρέπειά

μας με γλοιώδη παρακαλετά), ή ζητάμε «φακελάκι» για την οποιαδήποτε

εκδούλευση, ή δεν κόβουμε αποδείξεις ή υπερκοστολογούμε την εργασία μας,

ή δεν αποδίδουμε φόρους, ή βγάζουμε τα χρήματά μας (το περίσσευμα

δηλαδή, το αναγκαίο έχει σαφώς αναλωθεί και με το παραπάνω) στο

εξωτερικό. Να κερδίσω εγώ σήμερα, τώρα, αυτό που θέλω και αύριο βλέπουμε,

και ας πα να ψοφήσουν οι άλλοι. Άσχετα από το αν βρίσκεται κανείς στη θέση

εκείνου που εκμεταλλεύεται τους άλλους ή εκείνου που συναινεί στην

εκμετάλλευση του πρώτου, το κίνητρο είναι το ίδιο: το πρόσκαιρο κέρδος. Γι

αυτό και η οργή στα φανάρια, στις ουρές, στις διαδηλώσεις, στο κάθε εμπόδιο

που αναστέλλει πρόσκαιρα την ικανοποίηση της κάθε φορά επιθυμίας. Και

τώρα που φτάσαμε στο σημείο που η μηχανή που στήσαμε απειλεί τα

συμφέροντά μας ή και την επιβίωσή μας, διαμαρτυρόμαστε και ρίχνουμε το

φταίξιμο (πόσο βολικό) στους άλλους! Μάθαμε, βλέπεις, να ζούμε με πιο πολλά

και τώρα μάς κακοφαίνονται τα λίγα και νιώθουμε αδικημένοι.

Μήπως είναι καιρός να σταματήσουμε να τρώμε τις σάρκες των αδελφών μας;

μήπως να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για τη ζωή και για την ευτυχία; Τα

χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία, γιατί δε μπορούν να προσφέρουν αγάπη,

συντροφικότητα, αλληλεγγύη, φιλανθρωπία. Τα πάντα να έχει ο άνθρωπος δε

μπορεί να τα χαρεί μόνος. Ακόμα και για να τα ξοδέψει έχει ανάγκη εκείνον

στον οποίο θα τα δώσει, για να τού προσφέρει την οποιαδήποτε πολυτέλεια ή

ευκολία, μιας που κανένας Κροίσος δεν έμαθε ποτέ ακόμα και να βάφει τα

παπούτσια του (ούτε βέβαια καταδέχεται να τα βάψει ο ίδιος). ΓΙ αυτό οι

πλούσιοι ανέχονται (και χρηματοδοτούν) τα σμήνη «φίλων» και επιτήδειων

που τούς προσεγγίζουν, για να ξορκίσουν τη μοναξιά και την ματαιότητα του

πλούτου τους, για να νιώσουν, μέσα από τον θαυμασμό που εισπράττουν, ότι

έχουν αξία, ότι είναι αποδεκτοί.

Ο άνθρωπος δεν ζει μονάχα με ψωμί, έχει ανάγκη την επι-κοινωνία, την αγάπη.

Ο θησαυρός μας, ας το συνειδητοποιήσουμε, είναι τα μάτια του συνανθρώπου

μας, ένα ζεστό χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα δάκρυ για τον πόνο του

συνανθρώπου, ένα χέρι βοηθείας. Διέξοδο στο αδιέξοδο της κρίσης δε μπορεί

να προσφέρει από μόνη της η μείωση των δαπανών (αναγκαστικά, εφόσον δεν

περισσεύουν τα έσοδα), αν συνεχίσει να λιγοστεύει η αναμεταξύ μας αγάπη.

Φιλάνθρωπος δεν είναι εκείνος που δίνει ελεημοσύνη αλλά αυτός που φιλεί,

δηλαδή αγαπά, τους ανθρώπους. Αν αγαπά τους ανθρώπους, τους θέτει ως

μέτρο κάθε πράγματος στη ζωή του, δεν αδικεί, δεν αρπάζει, μοιράζεται ότι

έχει, και ενίοτε δίνει και ελεημοσύνες. Η αδιαφορία σκοτώνει, όχι η φτώχεια.

Icarus

icarus10.blogspot.gr